Mutluluk... imkansız...

Eski karalamalarımı karıştırıyordum ve bu yazım çıktı aralarından, sizinle paylaşmak istedim... Oldukça zaman geçmiş üzerinden, şu an mutsuz değilim ama haklı olduğumu düşünmeye devam ediyorum açıkçası, şu an için bence mutluluk, sadece anı yaşamakla, küçük gülümsemelerle yetinmekten ve bunun en büyük hazineniz olduğunu kabullenmekten geçiyor.

Çoğunluğa aykırıyım orası kesin... ve ne yazık ki bu anormal olduğumun bir işareti...

Yoruldum bu farklılıktan... kaynağı ne acaba? Felsefe okumuş olmak mı, düşünce yapımdaki farklılık mı... herkes gibi olmak daha az acıtırdı canımı... Bu düşünce yapısıyla herkesi hatalı bulmaktan yoruldum... Düşünce sistemim doğru olsa da beni anlayışsızlığa sürüklemekten alıkoyamadığı da ortada... değişemediğim gerçeği de başucumda durduğuna göre... sanırım yalnızlıkla yaşamaya alışsam iyi olacak...

Ama ben anlaşamam ki yalnızlıkla... hep susar o... paylaşmaz... fikir vermez... hep susar... derin bi sessizlikle dinler sadece... "yalnızlık" var mıdır yok mudur... olan bir şey midir olmayan mı...

Mideme kramplar giriyor.. yaşamıma girmeye çalışanlar ya beni üzüyor ya ben onları üzüyorum...

Mutluluk... bence imkansız... anlık sevinçler onun bi parçası değil... sadece lanet kaderin biz zavallıların ağzına çaldığı bir kaşık bal... asla ulaşamayacağımız o bal kavanozunun arkasından dili dışarda köpekler gibi koşturmamızı sağlayan birer kaşık yalan... 

Anlık sevinçler asla geniş zamana yayılamazlar... arkadaşlarınla çıktığın bi günün bile sonuna doğru can sıkıcı en az birşey olacaktır... ve kötü olan o kötü sıkıcı anlar o minicik sevinç kırıntılarının değerini artırır biz zavallılar gözünde... dil dışarda koş arkasından...

Belki de amacı değiştirmeliyim... amaç mutluluk olmamalı belki... ne olmalı hırs mı, para mı, statü mü, neden? ne için? sahip olduğunda mutlu olacağın için... o kadar kronik bi hastalık ki herşey onun için... bir seri katilin bile amacı o öldürdüğü zavallı insanlarla bi şekilde mutlu olabiliyor olması değil mi... ne kadar zehirli his... sadistler? acı çektirerek mutlu oluyorlar... mazoşistler? acı çekerek mutlu oluyorlar... tüm düşünce sistemlerinde en temel amaç "mutlu" olmak... güzel olmak, çekici olmak, zengin olmak, statü sahibi olmak ... hepsi sahibi olanı mutlu ettiği için isteniyor...

tam bir paradoks... ulaşamayacağın birşey için çabalamak...